Missa pro vivis

Ik ben in de periode dat ik deze mis schreef met veel kankerpatiënten , dokters en medisch personeel die in de oncologie werken in contact geweest.

Wat me daarbij opviel is de soms ontroerende samenhorigheid van kankerpatiënten die met het ene been in het dagelijkse leven staan en met het andere in een totaal andere wereld ,een wereld waarin ze de strijd aangaan met hun eigen lichaam, een wereld waarin emoties als angst, berusting,  opstandigheid en moed dagelijks met elkaar in de clinch gaan.

Kankerpatiënten begrijpen elkaar, net of ze een soort geheim delen, ze staan in dezelfde schaduw, die van de dood die niet meer ergens ver achter hen loopt maar plots naast hen loopt als een ongevraagde compagnon de route die nooit meer zal weggaan.

 Er zijn zoveel missen voor de overledenen geschreven en ik vond het een goed idee om een ‘Missa pro vivis”  voor de (over)levenden te schrijven. Voor hen die dagelijks vechten en voor al diegenen die hen daarbij onbaatzuchtig en met veel liefde en warmte helpen.

De mis is vooral sereen en eenvoudig, geen zware retoriek ,vooral veel hoop en warmte.